2 stappen achteruit en 1 vooruit of andersom?

2 stappen achteruit en 1 vooruit of 1 achteruit en 2 naar voren? Dat is aan jou de keus hoe je het wilt bekijken. Zelf kies ik op dit moment voor het laatste, of eigelijk zo voelt het voor mij nu. Een hoop enthousiasme is in mij aan het groeien want ik heb een nieuwe keuze gemaakt. Een stap om wellicht van mij zelf te gaan houden. 

Misschien had ik de uitbarsting van de week wel echt nodig. Op dat moment begon ik te voelen. Ik voelde angst en opluchting. Het belangrijke was dat ik dat op dat moment voelde en niet achteraf. Iets wat erg moeilijk voor mij is, vaak weet ik niet wat ik voel en krop ik alles op tot de bom ontploft. Dit uitte zich vaak in aggresie , ik sloeg gaten in de muur of nog erger ik sloeg mijn partner. Nu heb ik mij de afgelopen dagen even opgesloten in huis. Een week heb ik in dezelfde kleding gelopen , ja bah bah !!! Ik heb wel gewoon gedouched  en weet je wat lekker boeien eigelijk. Opeens is er wel nu voor mij een logica ontstaan. Jaren lang ben ik een controlfreak. Maar wanneer voelde ik me nou echt fijn? Juist, wanneer ik de controle kwijtraakte door alcohol of drugs. Dit betekend dat ik toch echt uit mijn comfortzone moet gaan stappen. Gaan eten zonder te tellen of natedenken .

Wooohooo wat eng, of misschien uiteindelijk niet als ik het probeer.

Wat nou als dit mij gelukkig gaat maken ?  Wat nou als ik schijt krijg aan mijn gewicht? Wat nou als ik ga genieten van eten? 

Ik denk dat dit stiekem is wat vele mensen zouden willen. En ik ga dit doen!

De enige angst is afwijzing van de buitenwereld. Zo ben ik als kind gepest omdat ik lekker stevig was. Maar ik ga proberen om schijt te krijgen aan mensen die zo oordelen, en bovendien zulke mensen laten dan al een hoop zien over zichzelf en hun onzekerheid. 

Hier begint mijn reis naar van mijzelf houden opnieuw of gaan we veder in deze reis met mooie stappen vooruit... 

Ik ga mijn angsten onder ogen komen en na 10 jaar niet op dieet. Ik ga leven en genieten want waarom zijn we hier anders? Mocht dit niet helpen dan maakt dat helemaal niet uit. Er is geen finish in het leven , alleen de tocht naar jezelf vinden met liefde en gelukkig zijn.

Wat nou als je jezelf voor de gek houdt?

Ja, wat nou als je jezelf voor de gek houd? Soms heb je het onbewust niet door of stop je het diep weg.

Dit is wat mij duidelijk is geworden de afgelopen dagen. Ik houd mezelf voor de gek, en ik ga m'n best doen om te veranderen. Al die tijd dacht ik dat ik er al was, of eigelijk hoopte ik dat. Proberen een voorbeeld te kunnen zijn voor anderen en ze te willen helpen, maar het niet willen toelaten dat het met mezelf soms even niet goed gaat.

Misschien is het een masker, misschien is het de perfectionisme of de controle . Of misschien zijn het verschillende factoren.

Het was gewoon een hele enge maar mooie Mental breakdown en moment  

Van zelfbewustwording. Dit met ondersteuning van 2 hele lieve vrienden. Vrienden die mij willen helpen en ik ook hun waar kan. Het werd duidelijk dat ik misschien veel te weinig weet over wat er eigelijk bij mij gaande is... Het voelde als een mislukking en vond mezelf erg dom.

Tranen bleven uit m'n ogen rollen en ik liet het gaan, zo fijn voelde dat. Maar ergens vond ik dit natuurlijk helemaal niet leuk, maar wel wil ik proberen er aan te werken en er iets positiefs van maken.

Het masker moest er toch een keer van afvallen. De naakte waarheid. Nog altijd ben ik bezig met eten en afvallen, 10 jaar lang en elke dag opnieuw. Ook kan ik blijkbaar mensen manipuleren zonder dat ik het doorhad, dankjewel Borderline!  Want ja , dat hoeft niet negatief te zijn wat wel zo voor mij voelde. Ook gebruikte ik m'n problemen als een masker, doen alsof ik genezen ben en het  zogenaamd allemaal wel weet. Natuurlijk kan ik wel mensen helpen en steunen met diezelfde problemen en angsten ook al heb ik Het zelf niet helemaal voor elkaar. Iedereen heeft een doel in het leven en zijn kwaliteiten ! Net als dat ik dit stuk schrijf hoop ik dat jij er misschien wat aan hebt. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn en soms is het gewoon verdomd moeilijk. 

Intens hoopte ik dat ik bij de finish was maar na 10 jaar ben ik pas bij het begin.en dat is helemaal niet erg! Kleine stapjes is ook vooruitgang. Trots ben ik op mezelf... Of wacht, praat ik mezelf dit nu ook aan? Ja! Bang ben ik, maar ik heb het vertrouwen erin dat ik wel trots op mezelf ga worden.

Blij ben ik met de mensen om mij heen, en zeker die 2 lieve vrienden die me even een spiegel hebben voorgehouden.

Hoeveel beïnvloed de weegschaal jou leven?

Hoeveel beïnvloed de weegschaal jou leven?

Mijn ervaring met de weegschaal is dat het mijn leven kan beïnvloeden
Als kind was ik daar al mee bezig , en het was ook een normaal iets in mijn familie.
Mijn vader en moeder stonden er dagelijks op.
Meisjes in mijn klas waren ook vaak slanker dan ik waardoor ik onbewust al onzeker over mijzelf was,ik voelde mij altijd het dikste meisje.
In de tijd dat de Anorexia bij mij ontstond werd de weegschaal belangrijk voor mij, misschien wel een van de belangrijkste dingen in mijn leven toendertijd.
Hoe meer ik afviel hoe vaker ik mij ging wegen en des te meer het mijn hele dag kon beheersen.
Op een gegeven moment stond ik er makkelijk 20 keer per dag op en werden de gedachtes er steeds slechter bij. Elk gram telde voor mij!

Toen ik verplicht moest gaan aankomen was wegen nog steeds een belangrijk moment.Als meisje van 16 moest ik er naakt op staan en mijn vader moest het controleren. Natuurlijk kon ik zelf zonder kleding de boel belazeren.
Ik voelde vaak aan wanneer het weegmoment kwam en dan dronk ik stiekem een paar liter water achter elkaar weg zodat ik zwaarder was.
Walgelijk voelde ik mij , omdat ik mijzelf en de boel aan het belazeren was.

Ik werd wat meer losgelaten toen ik een gezond gewicht had bereikt omdat mijn familie me meer ging vertrouwen.
Het moment dat ik op mijzelf ging wonen heb ik geen weegschaal genomen want ik wist dat het mij negatief kon beïnvloeden terwijl ik een leuker leven wilde.
Dit was wat ik ondertussen had geleerd. Ik had geen zin meer in de paniek die altijd ontstond , en ook omdat ik gezond was kon ik beter nadenken en werd mijn beeld van mijzelf al veel beter.

2 jaar terug ging ik de mist in ,ik was verhuisd naar Tiel en ging samenwonen met een jongen die ik amper kende.
Controle , dat was ik kwijt in mijn leven en het enige waarin ik mijn controle kon vinden was op mijn eten letten.
Ik herinner mij dat ik kerst ging vieren bij mij vader en ik de stap nam om na jaren op de weegschaal te gaan staan.
Ik was superveel afgevallen en voelde me zo sterk! Dit was het enige wat mij kon blij maken in die tijd.Gelijk heb ik zelf een weegschaal in huis gehaald , want wat was er nou een fijner gevoel dan afvallen?


Ja , je kan het raden ik had een terugval en kwam al snel terug bij het ondergewicht.
Machtig voelde ik me dan ,
Steeds meer kreeg ik een hekel aan mijzelf en alles eromheen , ik voelde me dik,en ik had een hekel aan mijzelf.
Gelukkig heb ik uiteindelijk mijn leven kunnen herpakken en is het goedgekomen.


Natuurlijk kan een weegschaal voor iedereen verschillend zijn .
Het kan positief zijn  voor de controle als je  voor je gezondheid moet aankomen of afvallen.
Je kan je er fijner bij voelen en het kan je een gelukkig gevoel geven als je een doel bereikt.


Maar ook zijn er nadelen, Het kan je leven zodanig beheersen dat je nergens anders meer mee bezig bent.
Een verslaving kan je er aan ontwikkelen ,een paar keer per uur erop willen staan omdat je anders gillend gek word.

Misschien heb jij ook vaak negatieve gedachtes als je op de weegschaal staat.
Laat je  hierdoor niet beïnvloeden en kijk liever in de spiegel naar het mooie beeld wat voor je staat.Het heeft mijn leven al veel te lang beheersd en altijd negatieve gedachtes opgeroepen.

Kan jij ook zo boos naar jezelf kijken?

Kan jij ook zo boos naar jezelf kijken?

Ik kon heel boos naar mijzelf kijken , soms betrap ik me erop dat ik het nog kan.

Altijd had ik zo'n hekel aan mijn buik ...

Want of ik nou ondergewicht had , overgewicht of een gezond gewicht , die vetrolletjes bleven er altijd maar zitten.

Maar Wat is er nou fijner dan iets wat je niet zal gaan verlaten? Juist! Je lichaam is er altijd voor je en die rolletjes beschermen jou lichaam! Geen vriendje of vriendin die zo bij je zal blijven!

Misschien is het nu wel heel makkelijk gezegd en niet zo gedaan ...

23 jaar lang heb ik er moeite mee gehad , nou ja als baby kan ik natuurlijk niet zoveel herinneren maar je snapt me.

Mijn beeld van een mooi lichaam is altijd slank geweest ,als kind af aan al, en dat had ik niet.

Verdrietig was ik er altijd van maar ook kon ik er grapjes meemaken...

Ja het bekende gezicht wat je van 2 vetrollen maakt met een navel ertussen als neus.

Dit vonden mijn neef en ik altijd erg grappig .. Soms doen we dit nog steeds.

Nu weet ik ondertussen dat ik altijd automatisch met een negatief beeld naar mezelf keek.

Tegen de tijd dat ik met jongens in aanraking kwam was het helemaal verschrikkelijk.

Ik deed me altijd maar heel zeker voor maar ondertussen vond ik het zo vreselijk als iemand aan mijn buik zat , zo erg dat ik misselijk ervan werd.Zp ben ik ook alcohol gaan drinken , zo vergat ik mijn onzekerheid en voelde ik mij geweldig. Tot dat ik meerdere dagen in de week dronk,dat kan niet lang goed gaan.

Ook durfde ik niet in bikini... In de zon van 30 graden lach ik gerust met mijn kleding aan op het strand want stel je voor dat iemand me zou herkennen en mijn buik zag.

Tegenwoordig betrap ik mezelf erop dat ik mezelf echt een lekker wijf vind.

Puur omdat ik gewoon ging proberen om lief te zijn voor mezelf , positieve dingen tegen mezelf te zeggen.

Lekker aan mijn buik zitten en voelen hoe lekker zacht het is ... ipv dat je denkt dat het walgelijk is.

Soms kan je je zo focussen op 1 ding wat jij negatief vind waardoor je alle mooi dingen niet eens meer ziet.

Accepteer ook dat je niet perfect hoeft te zijn , niemand is dat.

Eigenlijk ben ik alles wat makkelijker en positiever gaan bekijken.

De geur  van de regen , het enthousiasme van mijn hondje die altijd blij is om mij te zien.

Maar ook moet je accepteren dat niet elke dag goed hoeft te zijn , soms heb je mindere dagen en dat is niet erg. Wees niet te streng voor jezelf.

Met de jaren hoop ik dat ik zal blijven groeien en hou dat ook aan voor jezelf.

Geniet van jezelf en je lichaam ,Als je je angst onder ogen komt word je een stuk sterker.

Mij zie je voortaan in een bikini lopen ,of zelfs rennen  want er is niks verkeerd aan je lichaam en het mag gezien worden!

Wat mij opvalt..Grenzen aangeven

Wat mij opvalt is dat zo veel mensen moeite hebben met grenzen aangeven..

Grenzen aangeven is belangrijk voor je eigenwaarde en zorg voor jezelf.

• Help je graag anderen?
• wil je graag geliefd zijn?
• durf je nooit echt nee te zeggen? 

Mijn Ervaring met niet mijn grenzen aan durven geven..

WAT KAN ER NU ECHT GEBEUREN ALS IK NEE ZEG?

Heel vaak was ik bang , bang dat ik een klap zou krijgen of iemand boos zou worden  ,maar al zeker altijd bang dat ik mijn baan zou kwijtraken.

Vanuit de Anorexia was ik erg perfectionistisch ingesteld en stelde ik te hoge eisen aan mijzelf.
Want er was een gebrek aan eigenwaarde of beter gezegd : Selflove.
Ik deed meer dan dat ik aankon en omdat ik altijd alles perfect wilde doen ging juist van alles fout.

je zou het bijna selffulfilling prophecy kunnen noemen.

maar er is meer .. Anst voor afwijzing , kritiek ,schuldgevoel of jezelf willen bewijzen.

Misschien is het in het begin heel moeilijk om je eigen grens aan te geven , maar probeer het is , luister echt naar jezelf. Hoevaker je dit doet hoe beter je je gaat voelen! je bent goed genoeg  zoals je bent!

                                       En verwen jezelf elke x wanneer je het probeerd! 

Waarom ik deze blog begin!

                                                             Hoi Allemaal,

                                        Mijn naam is Nikita en ik ben 24 jaar oud.

Als er iets is waar ik wat aan wil doen is het wel dat mensen meer van zichzelf moeten houden.

Waarom?


Omdat ik zelf weet hoe het is om onzeker te zijn , en ook omdat ik heb gevochten met de ziekte Anorexia.

9 jaar lang heb ik in een strijd gezeten , van het randje op de dood naar nu ervaringsdeskundige bij het leontienhuis.


Soms weet je totaal niet waar je moet beginnen , maar soms weet je het al maar lukt het je niet om het uittevoeren .

Word je ook zo gek met jezelf vergelijken , de ene instagram account na de andere met het perfecte lichaam, Niet de kleding aandurven doen wat je zo leuk vind?


Geloof me ,  Jij kan het veranderen en misschien kan ik je er een beetje bij helpen