Misschien had ik de uitbarsting van de week wel echt nodig. Op dat moment begon ik te voelen. Ik voelde angst en opluchting. Het belangrijke was dat ik dat op dat moment voelde en niet achteraf. Iets wat erg moeilijk voor mij is, vaak weet ik niet wat ik voel en krop ik alles op tot de bom ontploft. Dit uitte zich vaak in aggresie , ik sloeg gaten in de muur of nog erger ik sloeg mijn partner. Nu heb ik mij de afgelopen dagen even opgesloten in huis. Een week heb ik in dezelfde kleding gelopen , ja bah bah !!! Ik heb wel gewoon gedouched en weet je wat lekker boeien eigelijk. Opeens is er wel nu voor mij een logica ontstaan. Jaren lang ben ik een controlfreak. Maar wanneer voelde ik me nou echt fijn? Juist, wanneer ik de controle kwijtraakte door alcohol of drugs. Dit betekend dat ik toch echt uit mijn comfortzone moet gaan stappen. Gaan eten zonder te tellen of natedenken .
Wooohooo wat eng, of misschien uiteindelijk niet als ik het probeer.
Wat nou als dit mij gelukkig gaat maken ? Wat nou als ik schijt krijg aan mijn gewicht? Wat nou als ik ga genieten van eten?
Ik denk dat dit stiekem is wat vele mensen zouden willen. En ik ga dit doen!
De enige angst is afwijzing van de buitenwereld. Zo ben ik als kind gepest omdat ik lekker stevig was. Maar ik ga proberen om schijt te krijgen aan mensen die zo oordelen, en bovendien zulke mensen laten dan al een hoop zien over zichzelf en hun onzekerheid.
Hier begint mijn reis naar van mijzelf houden opnieuw of gaan we veder in deze reis met mooie stappen vooruit...
Ik ga mijn angsten onder ogen komen en na 10 jaar niet op dieet. Ik ga leven en genieten want waarom zijn we hier anders? Mocht dit niet helpen dan maakt dat helemaal niet uit. Er is geen finish in het leven , alleen de tocht naar jezelf vinden met liefde en gelukkig zijn.
Hoe je er ook uitziet, er zijn altijd haters. Veel meer dan mensen die van je houden. De kunst is die te vinden en de haters te laten voor wat ze zijn. Jij bent een mooie meid, vroeger al. En nu nog.
BeantwoordenVerwijderen