2 stappen achteruit en 1 vooruit of andersom?

2 stappen achteruit en 1 vooruit of 1 achteruit en 2 naar voren? Dat is aan jou de keus hoe je het wilt bekijken. Zelf kies ik op dit moment voor het laatste, of eigelijk zo voelt het voor mij nu. Een hoop enthousiasme is in mij aan het groeien want ik heb een nieuwe keuze gemaakt. Een stap om wellicht van mij zelf te gaan houden. 

Misschien had ik de uitbarsting van de week wel echt nodig. Op dat moment begon ik te voelen. Ik voelde angst en opluchting. Het belangrijke was dat ik dat op dat moment voelde en niet achteraf. Iets wat erg moeilijk voor mij is, vaak weet ik niet wat ik voel en krop ik alles op tot de bom ontploft. Dit uitte zich vaak in aggresie , ik sloeg gaten in de muur of nog erger ik sloeg mijn partner. Nu heb ik mij de afgelopen dagen even opgesloten in huis. Een week heb ik in dezelfde kleding gelopen , ja bah bah !!! Ik heb wel gewoon gedouched  en weet je wat lekker boeien eigelijk. Opeens is er wel nu voor mij een logica ontstaan. Jaren lang ben ik een controlfreak. Maar wanneer voelde ik me nou echt fijn? Juist, wanneer ik de controle kwijtraakte door alcohol of drugs. Dit betekend dat ik toch echt uit mijn comfortzone moet gaan stappen. Gaan eten zonder te tellen of natedenken .

Wooohooo wat eng, of misschien uiteindelijk niet als ik het probeer.

Wat nou als dit mij gelukkig gaat maken ?  Wat nou als ik schijt krijg aan mijn gewicht? Wat nou als ik ga genieten van eten? 

Ik denk dat dit stiekem is wat vele mensen zouden willen. En ik ga dit doen!

De enige angst is afwijzing van de buitenwereld. Zo ben ik als kind gepest omdat ik lekker stevig was. Maar ik ga proberen om schijt te krijgen aan mensen die zo oordelen, en bovendien zulke mensen laten dan al een hoop zien over zichzelf en hun onzekerheid. 

Hier begint mijn reis naar van mijzelf houden opnieuw of gaan we veder in deze reis met mooie stappen vooruit... 

Ik ga mijn angsten onder ogen komen en na 10 jaar niet op dieet. Ik ga leven en genieten want waarom zijn we hier anders? Mocht dit niet helpen dan maakt dat helemaal niet uit. Er is geen finish in het leven , alleen de tocht naar jezelf vinden met liefde en gelukkig zijn.

Wat nou als je jezelf voor de gek houdt?

Ja, wat nou als je jezelf voor de gek houd? Soms heb je het onbewust niet door of stop je het diep weg.

Dit is wat mij duidelijk is geworden de afgelopen dagen. Ik houd mezelf voor de gek, en ik ga m'n best doen om te veranderen. Al die tijd dacht ik dat ik er al was, of eigelijk hoopte ik dat. Proberen een voorbeeld te kunnen zijn voor anderen en ze te willen helpen, maar het niet willen toelaten dat het met mezelf soms even niet goed gaat.

Misschien is het een masker, misschien is het de perfectionisme of de controle . Of misschien zijn het verschillende factoren.

Het was gewoon een hele enge maar mooie Mental breakdown en moment  

Van zelfbewustwording. Dit met ondersteuning van 2 hele lieve vrienden. Vrienden die mij willen helpen en ik ook hun waar kan. Het werd duidelijk dat ik misschien veel te weinig weet over wat er eigelijk bij mij gaande is... Het voelde als een mislukking en vond mezelf erg dom.

Tranen bleven uit m'n ogen rollen en ik liet het gaan, zo fijn voelde dat. Maar ergens vond ik dit natuurlijk helemaal niet leuk, maar wel wil ik proberen er aan te werken en er iets positiefs van maken.

Het masker moest er toch een keer van afvallen. De naakte waarheid. Nog altijd ben ik bezig met eten en afvallen, 10 jaar lang en elke dag opnieuw. Ook kan ik blijkbaar mensen manipuleren zonder dat ik het doorhad, dankjewel Borderline!  Want ja , dat hoeft niet negatief te zijn wat wel zo voor mij voelde. Ook gebruikte ik m'n problemen als een masker, doen alsof ik genezen ben en het  zogenaamd allemaal wel weet. Natuurlijk kan ik wel mensen helpen en steunen met diezelfde problemen en angsten ook al heb ik Het zelf niet helemaal voor elkaar. Iedereen heeft een doel in het leven en zijn kwaliteiten ! Net als dat ik dit stuk schrijf hoop ik dat jij er misschien wat aan hebt. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn en soms is het gewoon verdomd moeilijk. 

Intens hoopte ik dat ik bij de finish was maar na 10 jaar ben ik pas bij het begin.en dat is helemaal niet erg! Kleine stapjes is ook vooruitgang. Trots ben ik op mezelf... Of wacht, praat ik mezelf dit nu ook aan? Ja! Bang ben ik, maar ik heb het vertrouwen erin dat ik wel trots op mezelf ga worden.

Blij ben ik met de mensen om mij heen, en zeker die 2 lieve vrienden die me even een spiegel hebben voorgehouden.